Rozdział 25

Obudziłam się o 6. Poszłam do kuchni się napić.

- A ty już nie śpisz? - zapytałam schodząc po schodach

- No właśnie nie. Jakoś nie mogłem. - powiedział Louis

W kuchni postanowiłam zrobić śniadanie. Kanapki i herbatę zaniosłam do jadalni.

- Chodź na śniadanie. - powiedziałam

Usiedliśmy naprzeciwko siebie. Jedliśmy śniadanie i panowała cisza. Milion myśli przelatywało mi po głowie, to co powiedział Lou w nadziei że nic nie słyszałam, wywołało u mnie ciarki, wydawało to się być prawdą.

- Będzie mi tego brakowało. - spojrzał w moje oczy

- Szybko zleci. - wymusiłam uśmiech

- Będę bardzo tęsknił. - złapał moją dłoń

- Ja też głuptasie, za wami wszystkimi. - spuściłam wzrok i do oczu napłynęły mi łzy.

Po 30 minutach Louis poszedł do swojego pokoju. Stanęłam przed drzwiami i zapukałam.

- Mogę wejść? - zapytałam

- Pewnie. - odpowiedział

Usiadłam na jego łóżku i patrzałam na Louisa, który pakował swoje ciuchy.

- Mogę? - zapytałam pokazując palcem na jego bluzę która leżała koło mnie

- Tak. - uśmiechnął się Lou

- Dziękuję. - spojrzałam na niego

- Lou co chciałeś mi wczoraj powiedzieć na spacerze? - zapytałam po chwili

- Właściwie to nic. - powiedział zdezorientowany

- Na pewno? - zapytałam

- Tak. - odpowiedział pakując swoje rzeczy do walizki.

Gdy wychodziłam z pokoju zadałam ostatnie pytanie.

- O której będą chłopcy?

- Za godzinę. - odpowiedział

Poszłam do mojego pokoju. Bezczynnie rozglądałam się . W tamtej chwili interesujące były nawet ściany. Ubrałam czarne rurki i białą bluzkę z marchewką na środku, włosy rozpuściłam i pomalowałam się. Usiadłam na łóżku i włączyłam laptopa. Postanowiłam kupić bilet na samolot do Polski za dwa dni. Chwilę później poszłam znowu do pokoju Louisa, ale nie miałam zamiaru mówić mu o moim wyjeździe.

- Pomóc Ci? - zapytałam wchodząc do pokoju

- O tak. - odpowiedział

Pomogłam pakować mu walizki. Potem zaczęliśmy się wygłupiać i rozmawiać. Usłyszeliśmy pukanie do drzwi, więc pobiegłam odtworzyć.

- Skąd ja wiedziałam, że to wy. - uśmiechnęłam się do chłopaków i przywitałam.

Poszliśmy do salonu i rozmawialiśmy.

- Ola, może to trochę dziwnie zabrzmi, ale mogłabyś mi zrobić jajecznicę? Robisz najlepszą ! - wyszczerzył się Niall

- Dla ciebie zawsze. - uśmiechnęłam się i poszłam do kuchni.

Zrobiłam jedzenie i zawołałam Nialla. Gdy on się zajadał poszłam do chłopaków. Wtuliłam się z całej siły w Harrego.

- Kocham Cię, będę bardzo tęsknił. - powiedział i pocałował mnie

- Ja ciebie też. - odpowiedziałam i przytuliłam się.

Kątem oka spojrzałam na Louisa, który rozglądał się po pokoju, albo zagadywał chłopaków i nie zwracał na nas uwagi. Doskonale wiedziałam o co mu chodzi, słyszałam na własne uszy, no chyba że to był sen.

- Musimy się zbierać.- powiedział zasmucony Liam.

- Będzie mi Cię brakowało. - przytuliłam z całej siły Zayna

- A ty tatusiu pilnuj mi ich tam. - zaśmiałam się przez łzy i przytuliłam Liama

- Głodomorku co ja bez ciebie zrobię? Przygotowałam Ci kanapki. - uśmiechnęłam się do Nialla i mocno wtuliłam.

- Harry, kocham cię. Będę bardzo tęsknić. Obiecaj, że kontakt z tobą będę mieć codziennie. - wtuliłam się w Harolda i pocałowaliśmy się.

- Obiecuję księżniczko. - powiedział

- Oj Lou Lou, już mi brakuje tego zabójczego śmiechu, wygłupów i szczerych rozmów. Dziękuję. Już tęsknię. - przytuliłam go z całej siły a on odwzajemnił.

Chłopcy wychodzili z domu a ja jeszcze zostałam z Louisem.

- Lou, to dla ciebie. - uśmiechnęłam się i dałam mu ramkę w kształcie marchewki ze wspólnym zdjęciem z koncertu.

- Dziękuję. - zaśmiał się i dał mi buziaka w policzek. - Ola muszę Ci coś powiedzieć, bo ja.... - nie dokończył bo chłopacy mu przerwali wołając go.

-Muszę iść. - wskazał na samochód. - Pa. Już tęsknię. - przytulił mnie

- Ja też. - odwzajemniłam.

W domu było zdecydowanie za cicho. Serce krajało mi się , że tyle czasu nie będzie ich przy mnie. Poszłam do mojego pokoju i wtuliłam się w bluzę Louisa. Zaczęłam płakać. Usłyszałam dźwięk mojej komórki. Odebrałam.

- Halo?

- Tęsknimy !!! - krzyknęli chłopcy do słuchawki

- No to wy chyba nie wiecie co to znaczy tęsknić ! Chyba cały czas będę płakać. - zaśmiałam się

- Dasz radę, tak samo jak my. Musimy być dobrej myśli, to szybko zleci. - powiedział Zayn

- Mam nadzieję. - odpowiedziałam

- Tylko nic sobie nie zrób ! - krzyknął Niall

- Cicho bo jeszcze wykraczesz – zaśmiał się Liam

- Kocham Cię. - powiedział Harry

- Ja ciebie też. - odpowiedziałam

- Ola, te kanapki są pyszne. - powiedział Horanek

- Zostaw nam tez. - oznajmił Liam

- Nie ! Zrobiła dla mnie – odpowiedział

- Masz jakieś plany na dzisiaj? - zapytał Louis

- Tak. - odpowiedziałam

- O a jakie?

- Siedzenie w pokoju i wylewanie łez w poduszkę. - zaśmiałam się

- O nie, tylko nie płacz, bo nie będę miał jak cię przytulić. - powiedział Harry

- Oj loczku.

- A właśnie, czemu Louis dostał ramkę ze zdjęciem a my nie? - zapytał Zayn

- Trzeba było zostać jeszcze w domu. - zaśmiałam się. - macie wsadzone w torby. - dodałam

- Kiedy je włożyłaś? - zapytał Liam

- Gdy byliście zajęci rozmową, wyszłam z domu i wsadziłam. - oznajmiłam

- Ach no tak, zamiast spędzać ten czas z nami to idziesz zajmować się naszymi bagażami. - powiedział Niall

- To nie tak, nie chciałam wam przeszkadzać, bo zdawało się, że byliście bardzo pochłonięci w ciekawą rozmowę o Toy Story. - zachichotałam

- Toy Story jest fajne! - powiedział Liam

- Ja przecież nic nie mówie. - odpowiedziałam.

- My musimy kończyć. Kochamy Cię, pa! - powiedzieli chórem

- Też was kocham. - odpowiedziałam

Resztę dnia przesiedziałam w domu. Wieczorem chłopcy zadzwonili do mnie ponownie, ale tym razem rozmowa była krótka, bo nie mieli czasu. O godzinie 23 zasnęłam. 

___________

i wyjechali w trasę ;c Jej dzisiaj miałam wenę, nareszcie ;) Dziękuję wam za wszystko ♥