Rozdział 21

Obudziły mnie promienie słońca przebijające się przez szybę. Odwróciłam się na drugi bok i zauważyłam nie śpiącego już Louisa, który oglądał telewizję ze ściszonym głosem.

- Możesz już pogłośnić. – zaśmiałam się

- Jak się spało? – uśmiechnął się

- Dobrze, ale krótko. – powiedziałam

Leżeliśmy tak jeszcze jakieś 30 minut.

- Marchewo – spojrzałam w jego oczy. – dzisiaj trzeba porozmawiać z Harrym. – dodałam

- Wiem, nie martw się, wszystko będzie dobrze.- przytulił mnie.

- Mam nadzieję.

Poszłam do kuchni zrobić śniadanie.

- Louis ! mam pustkę w głowie! Co mam zrobić na śniadanie ?! – krzyknęłam, bo Lou był jeszcze w swoim pokoju

- Zrób płatki ! – odpowiedział krzycząc.

Wzięłam mleko z lodówki i zagrzałam je. Wyciągnęłam z szafki płatki, i to wszystko położyłam w jadalni na stole. Po zjedzonym śniadaniu poszłam do swojego pokoju. Ubrałam szare rurki, i luźną,dość długą fioletową bluzę przekładaną przez głowę. Zrobiłam wysokiego koczka i pomalowałam się. Zeszłam na dół i zrobiłam sobie kawę.

- Chcesz też kawę?  -zapytałam Louisa który akurat był w kuchni

- Właśnie miałem o to pytać. – uśmiechnął się. – Tamten czajnik głuptasku nie działa. – zaśmiał się

- No bardzo śmieszne. – wystawiłam język. – po prostu mi się zapomniało. – dodałam

- No to zrobię tą kawę dobrym czajnikiem – wyszczerzył się

Poszłam do salonu i rozłożyłam się w salonie i włączyłam jakiś serial.

- Nie za wygodnie Ci? – wystawił język Lou wchodzący do pomieszczenia trzymając dwa napoje

- O bardzo wygodnie – uśmiechnęłam się cwaniacko

- Dobra, dobra ale teraz się posuń. – powiedział

- Nie posunę. – odpowiedziałam

- No dobra, usiądę na twoje nogi. – oznajmił

- Ale masz tam jeszcze fotel.

- Ale ja chcę tu !!

- No dobrze. – uśmiechnęłam się i posunęłam nogi.

Louis ciągle się na mnie patrzył, było to krępujące więc podniosłam się i zasłoniłam mu oczy.

- Co ty robisz? – zapytał

- Zasłaniam Ci oczy, bo się ciągle na mnie patrzysz. – odpowiedziałam

- No dobrze, już nie będę. – przytulił mnie

- I oto mi chodziło. – odwzajemniłam

Ktoś zapukał do drzwi, Lou poszedł otworzyć. Do salonu wrócił wraz z Harrym. Od razu gdy go zobaczyłam stanęłam na proste nogi i nie ruszałam się z miejsca.

- Ola, widziałem Cię wczoraj…- nie dokończył bo ja mu przerwałam

- No co za zbieg okoliczności, wiesz że ja ciebie też? Widzę, że odstawiłeś już Ashley i gustujesz teraz w starszych.  Powodzenia Haroldzie. – powiedziałam

- To nie tak Ola. – usiadł na kanapie

- To ja zostawię was samych. – oznajmił Louis wychodząc z salonu

- Nie Lou, zostań. – powiedziałam a on usiadł na fotelu. – Słucham Cię Harry, co chcesz mi powiedzieć? – spojrzałam w jego oczy

- Ola, bo ta kobieta co mnie z nią widziałaś, no bo ja rozmawiałem z nią tylko, to nie tak jak ty myślisz, rozmawiałem z nią o Zaynie, mówiłem żeby się od niego odczepiła, bo widzę jak on na nią reaguje a ona się do niego dobiera. Ola proszę uwierz mi. – powiedział

Nie wiedziałam co powiedzieć, spojrzałam raz na Harrego a raz na Louisa.

- Ola uwierz mu. To  jest prawda, sam to zauważyłem. -  wtrącił się Lou

- Nie wiem, Harry  nie wiem czy mam Ci wierzyć. – usiadłam na fotelu który stał koło mnie

- Uwierz proszę. Ola kocham Cię najbardziej na świecie. – powiedział po ciuchu i łzy zaczęły spływać mu po policzkach

- O nie tylko nie płacz. – podeszłam do niego i niepewnie przytuliłam.

Harry bardzo mocno się we mnie wtulił, i dał buziaka w policzek.

- Wybaczasz? – powiedział mi na ucho

- Wybaczam, ale to ostatnia szansa. – oznajmiłam

- Nawet nie wiesz jak się cieszę. – uśmiechnął się  i  pocałował mnie

Spojrzałam na Louisa który rozglądał się po pokoju i widocznie był jakiś zmartwiony i zaniepokojony.

- Ej marchewo co się stało? – zapytałam

- Nic, nic. – wymusił uśmiech

- Nie martw się, ciebie też przytulę- powiedziałam szczerząc się i podeszłam do niego żeby go przytulić.

Następne dwie godziny spędziliśmy oglądając jakiś film.

Nagle do drzwi zadzwonił dzwonek. Zerwałam się, aby otworzyć. Zauważyłam przed sobą kobietę, którą widziałam wtedy w restauracji, ale nie byłam pewna czy to ona, ponieważ wtedy przechodziłam i nie zwróciłam na nią zbytnio uwagi.

- Dzień dobry. Czy jest tu Harry? – uśmiechnęła się i nie zdążyłam jej odpowiedzieć, bo wepchała się do domu na siłę.

- Yyy, jest. – odpowiedziałam jej

- Caroline ! Co ty tu robisz?! – krzyknął Harry, gdy kobieta weszła do salonu.

- Oj nie musisz się tak cieszyć na mój widok kotku ! – podeszła do niego  i przytuliła

Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, stałam jak wryta, Lou podszedł do mnie i zaczął coś mówić, ale w tamtej chwili nikogo nie słuchałam.

- Ola ! to nie tak ! Widzisz co ona robi ?! – krzyknął

- Widzę, Harry widzę, nie jestem ślepa, tyle mi wystarczy. – powiedziałam

- Ale..- nie dokończył bo Caroline zajęła mu buzię pocałunkiem.

Moje nogi się ugięły. Nie kontrolowałam tego kiedy łzy poleciały mi z oczu. Wybiegłam z domu, to nic, że było zimno, wybiegłam w kapciach i nie założyłam nawet kurtki. Poczułam jak nie mogę nabrać oddechu. Usiadłam pod płotem i oparłam się o niego. Nabierałam coraz szybciej powietrze i drżałam z zimna. Przed oczami miałam ciągle widok całującej kobiety mojego tak mojego Harolda.

- Ola, wróćmy do domu. – powiedział Louis, który przytulił mnie i nakrył kurtką.

- Nie Lou, nie mam po co tam wracać. – odpowiedział

- Bo mi tu zamarzniesz ! ona to zrobiła specjalnie.. nie widziałaś?

- Może jednak jestem ślepa.

- Ola, i weź się tu z tobą dogadaj. Wróćmy i pogadajmy z nimi.

- No dobrze, ale robię to dla ciebie. – powiedziałam i wróciliśmy do domu

W domu panowała cisza, weszłam do salonu, każdy wzrok był skupiony na mnie. Spojrzałam na tą całą pannę Flack. Uśmiechała się jak jakaś nienormalna.  

- I co się tak cieszysz. Zadowolona jesteś z siebie?  - zapytałam

- O tak ! bardzo ! a ty dzieciaczku mi nic nie zrobisz !- powiedziała

- Nie zrobię, bo jestem mądrą  dziewczyną  i starszych osób się nie tykam. – spojrzałam na nią

-  Nie przeginaj mała.

- Nie będziesz mi rozkazywać. I odczep się od mojego chłopaka. – oznajmiłam

- To jest twój chłopak? – zaśmiała się – nie wspominał o tobie. A jeśli nawet wspomniał, to mnie to nie interesuję, bo on jest mój. Pewnie powiedział Ci gadkę z Zaynem, a to prawdą nie jest. – uśmiechnęła się

- Nie uśmiechaj się, bo zaraz tych zębów mieć nie będziesz. – powiedziałam

- Raczej ty. – oznajmiła

- To nie ja uśmiecham się na prawo i lewo z …. – zatrzymałam się bo Lou zasłonił mi buzię ręką. Za chwilę zdjęłam jego rękę. – Louis dlaczego to zrobiłeś? – spojrzałam mu w oczy

- Idź sobie Caroline, nikt Cie tu nie potrzebuje, rozumiesz wynoś się z mojego domu ! – krzyknął Lou

- Idę, idę. Paa kotki ! już tęsknię ,  a ty mała odpuść sobie Harrego, bo i tak Ci go nie oddam. – i wyszła

Głowę schowałam w ramię Louisa.

-Ola.. – powiedział Harry ale ja się wtrąciłam

- Tak wykorzystałeś ostatnią szansę? –zapytałam

- Ale to wszystko przez nią, niunia przecież widzisz, że ona kłamie. Ona chce nas wszystkich wykorzystać, ona chce zaistnieć i być sławna. – powiedział podchodząc do mnie

- Harry, widziałam. Wierzę. Ale nie chcę żeby to się powtórzyło , bo następnym razem wydłubię jej oczy. – zaśmiałam się ze łzami w oczach

- Kocham Cię. – powiedział Harry i mocno mnie przytulił

- Ja Ciebie też. – odpowiedziałam i mocno się w niego wtuliłam

___________

no i potoczyło się tak, że Ola wybaczyła. :) ♥