Rozdział 32

Obudziłam się około godziny 8. W piżamie zeszłam do kuchni i zrobiłam sobie herbatę. Z kubkiem napoju wróciłam do pokoju i usiadłam na dużym parapecie. Popijając gorącą herbatę obserwowałam przez okno zabieganych ludzi. Spojrzałam na niebo i w pewnym momencie napłynęły do oczu mi łzy. Usłyszałam pukani do drzwi, więc szybko wytarłam policzki mokre od łez.

- Kto tam? - zapytałam po cichu

- Louis. - odpowiedział

- Wejdź. - oznajmiłam

- Usłyszałem, że już nie śpisz, więc do ciebie przyszedłem. - uśmiechnął się

- Miło mi. - kąciki ust uniosły mi się w lekki uśmiech

- Ola, płakałaś. - przytrzymał mój podbródek Lou

- Nie, coś ci się wydaje.- opuściłam wzrok do środka kubka

- Ślepy nie jestem. - powiedział

- A może jednak ? - zachichotałam po cichu

- Co powiedziałaś? - burknął

- Nic, nic. - zaśmiałam się

- Co masz zamiar dzisiaj robić marcheweczko? - zapytał

- Siedzieć w domu. - odpowiedziałam

- Nie ma mowy, co za odpowiedź w ogóle - oznajmił

- Pytasz to ja odpowiadam. I dzisiaj nie wyciągniesz mnie z domu. - spojrzałam z wrogością w oczach

- Ola, bez agresji. - podniósł ręce do góry

- Wiesz co? - uśmiechnęłam się cwaniacko

- Co?

- Możesz zrobić mi jeszcze herbatę. - poruszyłam brwiami i wychyliłam kubek w jego stronę

- Co ja służący ? - pytał

- Może. Proszę. - uśmiechnęłam się

- Dobrze, ale co z tego będę miał?

- No wiesz! Za głupie picie coś chcesz? - burknęłam

- A jak myślisz, nic za damo królewno. - zaśmiał się

- Łaski bez. Zrobię sobie sama. - wyrwałam kubek z jego dłoni

- Czekaj ! -krzyknął gdy wychodziłam z pokoju

- Czego? - zapytałam udając obrażoną

- Nie umiesz udawać. - zaczął się śmiać

- Ale ja się nap..- nie dokończyłam bo Louis lekko musnął moje usta

- Nie Louis, nie możemy. Przepraszam, ale ja jestem z Harrym. - odepchnęłam go lekko i moja ręka została na jego torsie

- Nie przepraszaj, ja powinienem Cię przeprosić. To przeze mnie są te ciągłe kłótnie. - odsunął się ode mnie

- No to ja pójdę zrobić tą herbatę, chcesz też ? - zapytałam jakby nigdy nic

- Nie, dziękuję.- oznajmił i wszedł do swojego pokoju

Stałam w kuchni oparta o blat. Zastanawiałam się czy naprawdę czuję coś do Harrego, bo szczerze mówiąc nie było już między nami takiej chemii jak kiedyś. Niestety, ale czułam, ze ta miłość powoli wygasa. Nie mogłam zapomnieć słów wypowiedzianych przez loczka. W moim sercu nie było miejsca na szczęście. Co do Louisa.. na razie na pytania na ten temat nie chciałam się wypowiadać, bo sama nie wiedziałam co mam o tym myśleć. Z rozmyśleń wyrwała mnie para wydobywająca się z czajnika. W jednej chwili straciłam ochotę na herbatę, a na swoich wargach nadal czułam smak ust Louisa. Zrezygnowana ruszyłam w stronę swojego pokoju. Przed drzwiami Lou zatrzymałam się na chwilę i miałam ochotę do niego wejść, lecz po krótkim zastanowieniu weszłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku i bezczynnie wpatrywałam się w zdjęcia wiszące na ścianie. Kręciłam się z kąta w kąt. Rzuciłam się na duży fotel i zza niego wyciągnęłam swojego laptopa. Przejrzałam parę witryn i nie chcący w nowej karcie otworzyła mi się nowa strona. Kliknęłam na nią i wyskoczył mi twitter. Tyle o tym mówili, więc powiedziałam sobie czemu nie, i założyłam konto. Poszperałam trochę folderów na moim pulpicie w poszukiwaniu jakiegoś mojego w miarę normalnego zdjęcia. Po krótkim dylemacie wybrałam i wstawiłam jako moją miniaturkę i wpisałam trochę tekstu o sobie. Na tt poszukałam chłopaków i '' obserwowałam'' ich. Po dosłownie około 20 minutach miałam już 2000 obserwujących. Trochę się zdziwiłam, bo w sumie nie wiedziałam o co chodzi, należałam do osób które myślą wolniej. Weszłam w stronę główną i zobaczyłam, że Louis dodał tweeta o Harrym, w stylu '' nie pisz tak o Oli'' . Nie zastanawiając się dłużej weszłam na profil Harolda. Przeczytałam jego tweety i zrobiło mi się aż słabo. Rzeczy jakie o mnie wypisywał nie były normalne, ponieważ był moim chłopakiem, i mimo tego na stronie publicznej pisał, że nam się nie układa, napisał o wczorajszym zdarzeniu i najgorsze było to, że się mną nie przejmował, bo nie interesowało go to co sobie zrobię. Weszłam na mój profil i na mojej tablicy było pełno wiadomości do mnie, jaka to ja jestem. Dziewczyny zaczęły mnie wyzywać, groziły mi nawet śmiercią, i nie chciały żebym raniła Harrego oraz Louisa. Była także garstka dziewcząt, które były po mojej stronie i broniły mnie. Wstałam z fotela i poszłam po walizkę do mojej szafy. Narobiłam trochę hałasu, bo zaklinowała się.

- Ola, co ty robisz?! - krzyknął Louis wbiegający do pokoju

- Pakuje się. - oznajmiłam ze łzami w oczach

- Nie ! Zostaw te rzeczy. - podszedł do mnie i wyciągał ciuchy z walizki

Chwilę się z nim poszarpałam zabierając moje rzeczy z jego rąk.

- Czemu to robisz? - zapytał

- Widziałeś twittera Harrego, więc powinieneś wiedzieć dlaczego. - oznajmiłam

- Ola. - przytulił mnie. - Harry to zwykły drań. - powiedział

- Louis, ja już chyba do niego nic nie czuje.- wtuliłam się w niego i popłakałam

- Musisz z nim porozmawiać.

- Nie, na pewno nie teraz.

- Nie będziesz miała wyjścia, nie mówię, że teraz ale będziesz musiała to zrobić.

- Wiem.

- A teraz nie płacz. - dał mi buziaka w czółko

- Lou dziękuję Ci, że pomagasz mi w takich chwilach

- Na mnie zawsze możesz liczyć, a fankami się nie przejmuj.

- Groziły mi śmiercią. - oznajmiłam

- Ja im pokażę. - zaśmiał się

Rozmawialiśmy tak jeszcze wtuleni w siebie na podłodze gdzieś godzinę.

- Idziemy się gdzieś przejść? - zaproponował

- Nie mam ochoty. - oznajmiłam

- Proszę, zrób to dla mnie. Nie marnujmy takiej ładnej pogody.

- No dobrze, zrobię to dla ciebie. - powiedziałam po cichu

- No to ubieraj się. - uśmiechnął się

- Lou ale chyba najpierw powinieneś wyjść.

- No ok.

Zaśmiałam się pod nosem i wstałam z podłogi. Z szafy wyciągnęłam i ubrałam granatowe rurki oraz białą luźną bluzkę. Włosy pokręciłam i pomalowałam się. Chwyciłam czarną, małą torebkę i zeszłam na dół.

- Pięknie wyglądasz. - oznajmił Louis

- Marchewko nie przesadzaj , wyglądam tak codziennie.

- No właśnie, bo zawsze wyglądasz ślicznie.

- Louis nie słodź mi. - zaśmiałam się

- To tylko czysta prawda.

- Idziemy? - zmieniłam temat

- Tak.

Wyszliśmy z domu i skierowaliśmy się w stronę miasta. Gdy byliśmy już na zatłoczonych ulicach Londynu, fotoreporterzy dopadli Louisa. Udzielał krótkich wywiadów i był fotografowany. Ja natomiast oglądałam wystawy sklepowe. Podeszła do mnie grupka dziewcząt w wieku około 14-16 lat.

- Jeśli zrobisz krzywdę Harremu lub Louisowy to nie podarujemy Ci.

- Ej dziewczyny spokojnie. - uspokajałam je

- Nie będziemy spokojne, jeżeli któryś jeszcze raz będzie przez ciebie smutny to będzie z tobą źle.- pogroziła mi z tego co mi się wydawało najstarsza z nich

- Co tu się dzieje? - zapytał Louis podchodzący do mnie

- Twoje fanki. - burknęłam

- Możemy z tobą zdjęcie? - zachichotały jak słodkie idiotki

- Pewnie. - uśmiechnął się i oddalił ode mnie

Czekałam na niego siedząc na jednej z ławek. Rozglądałam się i obserwowałam ludzi. Myślałam o Harrym, postanowiłam, że pójdę dziś do niego i porozmawiam z nim na spokojnie.

- Chodźmy dalej. - wyciągnął swoją dłoń Louis w moją stronę

- Tak, tak chodźmy. - chwyciłam ją aby wstać, ale zaraz pościłam

- O czym tak myślisz? - zapytał

- O wszystkim i o niczym.

- Czyli?

- O tym co powiedziały mi tamte dziewczyny.

- Co gadały? - spoważniał

- Groziły mi.

- Ej niunia nie przejmuj się nimi, one po prostu nie są normalne, nie martw się wygrane im to. - zaśmiał się i mnie objął

- Louis

- Słucham.

- Postanowiłam i pójdę dziś do Harrego.

- Jesteś pewna?

- Tak.

- No dobrze, ale tym razem po ciebie przyjdę.

- Nie Lou. Nie przychodź.

- Nie ma Nie !

- Jest. - zaśmiałam się

- Cicho. - zasłonił moje usta. - Nie ma.

- Ale Louis ja będę chciała pobyć sama. - powiedziałam ściągając jego dłoń

- Zastanowię się.

Spacerowaliśmy tak jeszcze dobre dwie godziny, i wróciliśmy do domu. Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizję.

- Co oglądasz? - zapytał Louis

- Serial.

- Chcesz coś do jedzenia?

- Cicho, przeszkadzasz mi.

- No ej. - skrzywił się. - Dzięki za taką odpowiedź, zrobię tylko sobie. - wstał z fotela

- Dobra, dobra. Zaraz zakleję Ci tą buźkę taśmą.

- Ola ! - krzyknął oburzony

- Louis ! Co chcesz?! - odkrzyknęłam

- Przytul mnie. - powiedział niewinnie w wejściu do kuchni

- Haha oj Lou! - podbiegłam do niego i mocno przytuliłam

- Słodka jesteś.

- Ej ! - szturchnęłam go w ramię

- Za co to?

- Znowu mi słodzisz. - spojrzałam mu w oczy

- No bo tobie inaczej się nie da. Życie bez ciebie nie miało by sensu .

- Dałbyś radę, jestem nikim.

- Nie prawda, jesteś wyjątkową osobą w moim życiu.

- No to ja już będę szła. Pa. - dałam mu niepewnie buziaka w policzek

- Cześć, i zadzwoń do mnie jak już skończycie rozmowę.

Nie odpowiedziałam, tylko ubrałam się i wyszłam. Po około godzinie stałam już przed domem Harrego. Westchnęłam głośno i zapukałam do drzwi. Otworzyła mi mama Harrego.

- Dzień dobry, czy jest Harry?

- Tak, wjedź.

- Dziękuję.

Weszłam do domu i zobaczyłam Harrego siedzącego na kanapie i oglądającego teleturniej. Gdy szłam po cichu w jego stronę jego mama zaczęła mówić.

- Harry masz gościa. - powiedziała ,ja stanęłam a Harry obrócił się

- Cześć Harry. - powiedziałam niepewnie

- Cześć. Po co przyszłaś? - zapytał

- Chciałabym porozmawiać. - odpowiedziałam

- Dobrze, chodźmy do mojego pokoju. - i skierowaliśmy się w stronę schodów

- Wchodź. - otworzył drzwi od pokoju i przepuścił mnie

Usiadłam na łóżku a Harry naprzeciwko mnie. Siedzieliśmy w ciszy i rozglądaliśmy się po pokoju. Na jego nocnej półce zauważyłam nasze wspólne zdjęcie. Chwyciłam je i spojrzałam na Harolda.

- Miałem je wyrzucić. Zapomniałem. - oznajmił a w moim oczach pojawiły się łzy

- Dlaczego? - zapytałam po cichu

- Olu.. - jąkał się

- Czemu pisałeś na twitterze rzeczy które dotyczą tylko nas, przecież to nasze prywatne sprawy, że nam się nie układa. - łza poleciała mi po policzku

- Ola wysłuchaj mnie. - wytarł mój policzek

- Słucham Cię.

- Z tym twitterem to było tak, ja nie radziłem sobie z tym, było mi ciężko. Smutek wypełniał moje serce. Wiedziałem, że mam wsparcie u fanek.

- Harry one grożą mi nawet na ulicy. - przerwałam mu

- Wiem, i nie chcę żeby tak było. Przez dłuższy czas nie układa nam się najlepiej, te ciągłe kłótnie, zdrady i brak zaufania mówią same za siebie.

- Harry chyba nie chcesz przez to powie..

- Tak Olu, myślę że tak będzie najlepiej dla nas obojga – przerwał mi

- Harry. - popłakałam się

- Proszę nie płacz. Nie chcę żebyś przeze mnie cierpiała, nie zasługujesz na to. - przytulił mnie

- Nie chcę żeby przeze mnie rozpadło się One Direction, chcę abyś pogodził się z Louisem, i wiem, że nie jestem idealna i nie zasługuje na ciebie. Znajdziesz sobie dziewczynę z którą będzie Ci dobrze. - oznajmiłam i wtuliłam się w niego ostatni raz

- Dobrze, pogodzę się z nim. A my nie urywajmy kontaktu, już nie kocham Cię tak bardzo jak kiedyś, teraz odczuwam do ciebie tylko przyjaźń. Przepraszam.

- Chciałam aby ta rozmowa się tak potoczyła, nie chciałam abyśmy na siebie krzyczeli. Ja również Cię przepraszam i powinnam już iść.

- Dobrze.

Zeszliśmy na dół i chciałam już wyjść, ale loczek zaczął mówić.

- Ola jeszcze raz Cię przepraszam. - oznajmił

- Dobra, daruj sobie. - odpowiedziałam i Harry chciał mi dać buziaka w policzek ale ja odsunęłam się i podałam mu dłoń.

- Cześć. - wymamrotałam i wyszłam

Szłam przed siebie i płakałam, trafiłam do parku w którym zawsze przesiadywałam. Usiadłam na jednej z ławek i wpatrywałam się w trawę. Nagle dosiadł się do mnie jakiś chłopak.

- Hej. - powiedział i ten głos był znajomy

- David co ty tu robisz? - zapytałam

- Codziennie tu przychodzę. - oznajmił

- Sory, że wczoraj Cię tak potraktowałam.

- Nic się nie stało.

- Tak mi głupio.

- Ola ty płakałaś. - powiedział

- Niestety.

- Kto Ci to zrobił ? Zabije tego kogoś.

- David spokojnie, zostaw tego kogoś w spokoju.

- Nikt nie będzie Cię krzywdził.

- Jest wszystko ok.

- Właśnie widzę. Czekaj masz tu coś. - podniósł mój podbródek i pocałował. Od razu się oderwałam

- Co ty do cholery robisz?! - krzyknęłam i strzeliłam go w policzek

- Przepraszam, od dawna mi się podobasz, bałem się Ci to powiedzieć.

- David nie obraź się, ja już pójdę. - powiedziałam i poszłam szybkim krokiem do domu.

Weszłam do domu i usiadłam w salonie.

- Co to miało znaczyć? - zapytał Louis

- Ale co?

- Nie zadzwoniłaś.

- Zapomniałam.

- Jak rozmowa z Harrym?

- Nie ważne. - poszłam do swojego pokoju

Leżałam bezczynnie na łóżku. Cały wieczór przesiedziałam w pokoju. Nawet Louis do mnie nie przyszedł, co mnie bardzo zdziwiło, lecz znając go chciał dać mi pobyć samej. Dopiero około godziny 2 w nocy zasnęłam.

_____________

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam ale brak weny. :c Co do rozdziału musiałam ich rozdzielić, niestety, ale od samego początku miałam taki plan. :(   Dziękuję za te wszystkie pozytywne komentarze ♥ Niesamowite jesteście ! :) Przy zakładaniu tego bloga, myślałam, że czytać będą go tylko moje bliskie koleżanki, lecz okazało się, że jesteście i wy ♥ Bardzo wam dziękuję ! ♥♥