Rozdział 35

Promienie słoneczne przebijały się przez pół zasłonięte okna. Dłoń Louisa delikatnie gładziła mój policzek. Powoli otworzyłam oczy i ujrzałam uśmiechniętego Lou i jego radosne oczy.

- Cześć marcheweczko, jak się spało? - zapytał nadal uśmiechając się

- Bardzo dobrze, a tobie?

- Znakomicie, mógłbym leżeć tak do końca życia.

- Nie dał byś rady.

- Nie wierzysz we mnie?

- Oczywiście, że wierzę, ale tak bez jedzenia? - zaśmiałam się

- Zadzwonimy po służącego, i będzie fajnie. - poruszył brwiami

- Haha, Lou ty to masz pomysły

- No co, a nie? Wyobrażasz sobie tą przyjemność? Codziennie dostajesz jedzenie do łóżka, dookoła panował by porządek, człowiek na zawołanie, i oczywiście całe dnie spędzone z Tobą Olu.

- William , to tylko marzenia.

- William mam na drugie imię.

- No co ty?

- No, a na pierwsze Louis, wiedziałaś?

- A nazwisko? Zapomniało mi się

- Wydaje mi się, że Tomlinson.

Zaczęliśmy głośno się śmiać. Louis.... Lou to wyjątkowy człowiek w moim życiu. Z nim mogę porozmawiać o wszystkim, zwierzyć się i wiem, że nikomu nie powie. Jego głupota czasami jest naprawdę dziwna, ale za to zabawna. Kocham go taki jaki jest, nie chcę aby się zmieniał.

- O czym tak myślisz? - objął mnie

- O tym jaki ten sufit jest pociągający. - wyszczerzyłam się

- No wiesz? Zdradzasz mnie ?!

- A jak tak, to co ?!

- To ! To... to się obrażę !

- No a nie uważasz, że on jest idealny ?

- Idealny ? Niby czemu? - parsknął obojętnie

- Zawsze Cię wysłucha, nie zdradzi, zawsze będzie biały, nie będzie krzyczał, no patrz taki on, a tyle daje radości.

- Sufit ?!

- No a co.

- To ja biorę się za podłogę. - sturlał się z łóżka

- No wiesz co.

- No co, przecież ona też jest idealna.

- Mam pomysł. - usiadłam na łóżku

- Jaki?

- A może połączymy oto ten idealny sufit z przepiękną podłogą?

- Doby pomysł. - wybuchnęliśmy nie kontrolowanym śmiechem

W piżamach zeszliśmy na dół i udaliśmy się do kuchni. Oparłam się o lodówkę i patrzyłam na Lou.

- Co robimy na śniadanie? - zapytał

- Obojętnie. - zaczęłam bawić się magnesami

- Naleśniki?

- Jak chcesz.

Wyciągnęliśmy potrzebne produkty i zaczęliśmy robić posiłek. Przy przygotowywaniu nie obyło się bez śmiechów. Byliśmy cali w mące. Wzięłam bitą śmietanę z lodówki i zaniosłam wraz z Louisem jedzenie do jadalni.

- Wyglądasz jak bałwan. - oznajmił śmiejąc się i nakładając naleśnika na swój talerz

- Stylóweczka jest.

- A ty dzisiaj nie w szkole?

- Wolne. - uśmiechnęłam się

- Opuszczasz zajęcia? - wstał z poważną miną i popatrzył na mnie

- Nie, po prostu dziś i jutro nie ma lekcji. A co ty się tak troszczysz?

- Dbam o moją małą królewnę.

- Tylko nie małą. - wstałam i opryskałam go śmietaną

- Ale jestem słodki. - powiedział szczerząc się przy tym

- Jedz. - zaśmiałam się

Po zakończonym posiłku poszłam do mojego pokoju po czyste ciuchy. Wyciągnęłam niebieskie rurki i białą bluzkę. Weszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Przebrana, uczesana i pomalowana wyszłam z łazienki. Wyciągnęłam komórkę i zadzwoniłam do mojego brata, lecz nie odbierał. ''Może jest w szkole'' pomyślałam i głośno westchnęłam. Z mojego pokoju wzięłam laptopa i zeszłam do salonu. Rozłożyłam się na kanapie i włączyłam urządzenie.

- Co czytasz? - pytał Lou siadający na fotelu i oglądający jakiś serial

- Różne rzeczy. - odpowiedziałam. - Louis ! Czy to prawda, że przespałeś się z Seleną Gomez? - dodałam po chwili

- Oczywiście, o każdej porze dnia i nocy. Mało doinformowana jesteś.

Zaczęliśmy się śmiać. Na jednej ze stron mój wzrok przykuła reklama jednej Londyńskiej kawiarni. Postanowiłam, że wybiorę się tam dziś.

- Louis co robisz za godzinę?

- Chłopacy przychodzą, a co?

- Nic, nic. Zniknę na jakieś 30 min.

- Czemu?

- Chcę odwiedzić pewną kawiarnię. - uśmiechnęłam się

Resztę czasu przesiedzieliśmy oglądając telewizję. Przy ubieraniu butów, ktoś zapukał do drzwi.

- Wychodzisz gdzieś? - zapytał Zayn

- Tak, za niedługo będę. - pożegnałam i jednocześnie przywitałam się z każdym po kolei

Siedząc już w lokalu, podeszła do mnie kelnerka i podała kartę. Zamówiłam ciasto marchewkowe. Szperając po mojej torebce w poszukiwaniu telefonu, natknęłam się na pewne zdjęcie, było ono jeszcze z czasów gdy byłam dzieckiem. Na zdjęciu byłam ja i Klara, moja przyjaciółka. Znałyśmy się od dziecka i w sumie spędzałyśmy ze sobą każdy możliwy dzień, lecz od mojego wyjazdu z Polski nigdy więcej jej nie widziałam. Naszym znakiem przyjaźni były bransoletki zrobione własnoręcznie przez nas. Przeszukałam dokładnie moją torbę i znalazłam poprzeplatane, małe cudo. Może było to dziwne, ale założyłam ją na moją rękę i przyglądałam się zdjęciu. Kelnerka przyniosła mi ciasto i odeszła. Stojąc za ladą obserwowała mnie. Co ja kurde jakaś miss?, żeby mi się przyglądać. - pomyślałam. Zajadając się nadal na sobie czułam wzrok dziewczyny. Po chwili podeszłam do kasy i zapłaciłam.

- Ładna bransoletka. - powiedziała dziewczyna

- Dziękuję, jest stara ale bardzo ważna. - uśmiechnęłam się

- Ja Cię chyba skądś znam. - oznajmiła przyglądając mi się z zaciekawieniem

- Wydaje mi się, że chyba nie. - pokiwałam głową przecząco

- Jestem pewna. Jeszcze ta bransoletka...

- A co ma do tego bransoletka?

- Miałam taką samą, lecz zgubiłam ją po tym jak moja przyjaciółka wyjechała z Polski gdy byłyśmy dziećmi. Czekaj, czekaj... Ola ?

- Tak, Ola. Ale ty kim jesteś?

- Klara.. - powiedziała niepewnie

- Nie poznałam Cię. - oznajmiłam będąc w szoku

- Nie mogę uwierzyć, że po takim czasie Cię znowu widzę

- Dla mnie to nierealne. - zaśmiałam się. - Co ty tu robisz? Co robisz w Londynie? - dodałam

- Przeprowadziłam się z moją rodziną i chłopakiem.

- Czemu się w ogóle nie odezwałaś?

- A skąd miałam mieć twój numer?

- Aaa, moja głupota mnie czasem przeraża. - zrobiłam facepalm'a

- Jesteś zajęta? Zaraz kończę pracę. - zapytała uśmiechając się

- Oczywiście, że nie.

Poczekałam chwilę na Klarę i poszłyśmy się przejść. Dowiedziałam się co działo się przez ten czas u niej, gdy nie miałyśmy ze sobą kontaktu.

- Wspomniałaś, że przeprowadziłaś się tutaj z chłopakiem. Mów kto jest tym szczęściarzem. - wyszczerzyłam się

- Pamiętasz Michała z naszego podwórka?

- O rany, Misiek ?! No co ty gadasz.

- Tak.

- Ej nie wierzę, naprawdę? Tyle lat. Pamiętam go, wiesz nie da się zapomnieć największego ciacha za dawnych dziecięcych czasów.

- Teraz to jest przystojniak. - zaśmiała się

Tak zleciała nam rozmowa, wspominanie dawnych lat. Nadeszła pora rozstania. Zamieniłyśmy się numerami i obiecałyśmy sobie, że jutro się ponownie spotkamy.

- Do zobaczenia jutro wariatko. - powiedziałam przytulając ją

- Na razie cymbale. - wybuchnęła śmiechem

- Spadaj na swoim jednorożcu. - wyszczerzyłam się

- Ale ja naprawdę nie kochałam się w Pawle ! Przysięgam. - klęknęła przede mną

- Klara ! Ciołku ! Każdy to wie ! - śmiałam się

- Przepraszam bardzo, to ja jakaś ułomna jestem, bo do mnie jakoś to nie dotarło. - powiedziała

- Dobra idź, siarę mi robisz. Przed nikim tego nie ukryjesz.

- Ukryje.

- KLARA KOCHA PAWŁA ! - krzyknęłam

- Ola!

- No co. Teraz już wszyscy wiedzą. - wyszczerzyłam się

- Dobra idę, do jutra. - uśmiechnęła się i pomachała mi

Radosna skierowałam się w stronę domu. Włożyłam słuchawki do uszu i porwałam się w takt muzyki. Nim się obejrzałam a stałam już pod drzwiami. Wciągnęłam słuchawki i weszłam do domu.

- Jestem. - oznajmiłam

- Fajne niedługo. - powiedział Niall

- Ile mnie nie było? - zapytałam

- Około 2 godzin. - odpowiedział Louis

- Przepraszam. - uśmiechnęłam się i usiadłam w salonie na podłodze

- Grasz z nami w Wii? - zapytał Harry

- No pewnie. - stanęłam obok Liama

- Nie wygrasz ze mną. - zaśmiał się sarkastycznie chłopak który panikuje na widok łyżki

- Jesteś za bardzo pewny siebie. - uśmiechnęłam się i zaczęliśmy grać

Było tak jak za moich podejrzeń, wygrałam.

- I kto jest mistrzem? Ola ! - krzyknęłam uradowana

- O nie, ze mną nie dasz rady. - powiedział Harry

- Zobaczymy.

Niestety, tym razem wygrał Harry.

- Jesteś naprawdę dobry. - uśmiechnęłam się lekko

- Widzisz, ja jestem mistrzem . -odpowiedział

Graliśmy jeszcze jakąś godzinę. Gdy chłopcy wyszli zostałam sama z Louisem.

- Co robiłaś przez te dwie godziny? - zapytał gdy siedzieliśmy w ogrodzie

- Spotkałam moją przyjaciółkę, mam nadzieję, że jutro się poznacie. - oznajmiłam z uśmiechem

- Będzie na pewno miło.

- Ona to kompletna wariatka. - zaśmiałam się i wzięłam do ręki gitarę i zaczęłam po cichu grać

- Fajna bransoletka. - dotknął mojej dłoni. - Olu.. - zaczął niepewnie

- Słucham Cię.

- Nie mogę już, muszę się Ciebie o to zapytać. Czujemy do siebie to samo, gdy Cię widzę moje serce bije coraz szybciej. Każda sekunda spędzona z tobą jest wspaniała. Jesteś wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Kocham Cię. Olu zostaniesz moją dziewczyną?

- Tak Louis, zostanę twoją dziewczyną. - rzuciłam mu się na szyję i pocałowałam

- Jestem najszczęśliwszym chłopakiem na ziemi. - patrzył mi się w oczy

- A ja dziewczyną. O rany, Louis, kocham Cię najbardziej na świecie. Już od dawna darzyłam Cię tym uczuciem, ale bałam Ci t... - nie dokończyłam po Louis zajął moje usta pocałunkiem

- To już nie ważne. - kontynuował

Czułam wtedy ogromne szczęście. Cieszyłam się, że wreszcie to nastąpiło. Nie musimy już ukrywać swoich uczuć.

- Ola, moja nowa wspaniała dziewczyna. - uśmiechnął się

- Louis, mój najukochańszy na świecie chłopak. - odwzajemniłam uśmiech

Leżeliśmy na trawie wtuleni w siebie czasami obdarowując siebie pocałunkami.

- Co jadłaś w tej kawiarni? - zapytał

- Ciasto marchewkowe.

- I mi nie przyniosłaś. - posmutniał

- Możemy je teraz zrobić.

- Masz przepis?

- A od czego jest internet?

Przytuleni poszliśmy poszukać przepisu. Przygotowanie okazało się być proste.

- Kucharz Louis i kucharka Ola wkraczają do akcji. - podał mi fartuszek

Jak zwykle cała kuchnia byłą w mące. Na dodatek Louis przez przypadek zaciągnął się cynamonem i zaczął kichać, śmialiśmy się do woli. Ciasto było gotowe po godzinie.

- Pyszne. - powiedział jedząc

- To prawda, bo zrobione wspólnie.

- Kocham marchewki.

- Wiem.

- Ale Ciebie kocham bardziej.

- O jak miło. - zaśmiałam się

Wspólnie posprzątaliśmy kuchnie i po skończonej jak to powiedział Lou ''strasznie męczącej pracy'' , poszliśmy obejrzeć jakiś film.

- Nie ma popcornu, nie ma filmu. - oznajmił

- Go go do sklepu. - zaśmiałam się

Poszliśmy za rękę do najbliższego sklepu , i jak mi się zdawało poszliśmy tylko po jedną rzecz, ale Lou zapełnił cały koszyk słodyczami, na szczęście ten mniejszy koszyk.

- Mało masz słodkości w domu? - zapytałam śmiejąc się

- Trzeba mieć zapas. - wystawił mi język

- Chowaj ten jęzor.

Gdy doszliśmy do domu, zakupy pochowaliśmy do szafek. I znów usiedliśmy na kanapie, na moje nie szczęście jak zwykle musiał być to horror. Bałam się, czasami aż trzęsłam się z przerażenia, a niekiedy zamykałam oczy

- Muszę iść do toalety, oglądaj dalej.

- A nie możesz tego zatrzymać? -zapytałam

- Oglądaj, opowiesz mi co było. - oznajmił i poszedł

Bałam się, a Lou dość długo nie wracał z łazienki. Krzyknęłam czy żyje, ale nic nie odpowiedział, odwróciłam się i zobaczyłam przerażającą postać. Od razu zerwałam się z kanapy i zaczęłam piszczeć, w pewnym momencie, aż się popłakałam. Wiem to dziwne, ale tak reagowałam na strach.

- Louis ! - krzyknęłam

- To ja kochanie. - przytulił mnie i włączył światło

- Głupek, o mało co zawału nie dostałam. - walnęłam go i wytarłam łzy

- Nie chciałem Cię aż tak przestraszyć. - zaczął się śmiać

- Ej to nie jest śmieszne !

- Owszem jest,

- Lou!

- Przepraszam. - przytulił mnie najmocniej jak mógł i pocałował

Poszliśmy do swoich łazienek i umyliśmy się. Wróciłam do swojego pokoju i w moim łóżku już zasypiał tam Louis.

- Ile można się myć. - zaśmiał się

- Długo. - wystawiłam mu język i weszłam pod kołdrę

- Kocham Cię. - pocałował mnie

- Ja Ciebie też. - odwzajemniłam i zgasiłam lampkę

Leżeliśmy wtuleni w siebie i rozmawialiśmy, śmialiśmy się i wygłupialiśmy. Gdy Louis już zasypiał powiedziałam po cichu '' Ale sufit i tak jest pociągający'' i zasnęłam.

 _____________

 Aaa nareszcie go napisałam :) Nawet mi się podoba. ;p Dobra, przepraszam was jeszcze raz :c, teraz nie będę dodawała nowych rozdziałów tak często, niestety :( ale damy radę. :D Jejku, ponad 7200 wyświetleń... nie wierzę, ej to naprawdę mój blog?.:D ♥ Jesteście najwspanialsze <3 nic tylko was kochać. :D <3 O tak, pojawiła się nowa bohaterka. :D za niedługo powinnam dodać zdjęcie jak z mojego punktu widzenia ona wygląda. :) Jeszcze raz bardzo wam dziękuję za wszystko i przepraszam. :) ♥